Pętla indukcyjna wykonana jest z jednego, ciągłego przewodu. Początek przewodu jest podłączony do jednego ze złącz terminala zgodnego z numerem pętli w detektorze. Dalsza część przewodu stanowi pierwszą połowę przyłącza, za którym przewód jest ułożony w pętlę. Pozostała część przewodu stanowi drugą połowę przyłącza, a jego koniec podłączony jest do drugiego złącza terminala tej pętli w detektorze.
Przyłącze to fragmenty przewodu pętli indukcyjnej pozwalające na umiejscowienie pętli w wymaganej odległości od detektora. W celu określenia największej dopuszczalnej odległości między pętlą a detektorem należy zapoznać się z instrukcją detektora. Aby nie dochodziło do detekcji w obszarze przyłącza konieczne jest skręcenie ze sobą fragmentów przewodu tworzących przyłącze. Wymagane jest wykonanie co najmniej 20 skręceń na każdy metr bieżący długości przyłącza.
Pętla jest cewką indukcyjną, wykonaną z przewodu ułożonego w kwadrat, prostokąt bądź okrąg. Indukcyjność pętli zależy od jej kształtu, obwodu i liczby zwojów. Indukcyjność zalecana przez producentów detektorów (Birscher, FEIG ELECTRONIC) zawiera się w przedziale 100 - 300 μH.
Przepływający przez cewkę indukcyjną prąd przemienny indukuje zmienne pole magnetyczne. Włożenie rdzenia ferromagnetycznego do cewki indukcyjnej skutkuje zmianą indukcyjności cewki.
W przypadku pętli indukcyjnej zastosowanej w automatyce analogią rdzenia ferromagnetycznego są stalowe elementy pojazdu. Ustawienie pojazdu w polu detekcji pętli powoduje zmianę indukcyjności pętli. Ta zmiana indukcyjności jest wykrywana przez detektor i powoduje jego aktywację, czyli wykonanie zaprogramowanego działania, np. wydania biletu i otwarcia szlabanu.
